Ik hoor tegenwoordig heel veel mensen dit zinnetje gebruiken: “Het is wat het is”
Waarom gebruiken mensen dat?
Het lijkt erop dat mensen dit zeggen om de situatie waarin ze zich bevinden te accepteren zoals hij is. Maar is dat werkelijk zo? Accepteren ze echt wat er is?
Als ik naar degene kijk die dat zinnetje gebruikt, zegt mijn gevoel vaak iets totaal anders. Wat ik namelijk waarneem bij die mensen is dat ze de pijn die er is, het ongemak dat ze voelen, het verlies aan controle, bedekken met dit zinnetje. Zo hoef je er niets mee. En lijkt het in je hoofd alsof je het accepteert en verder gaat met het dagelijks leven.
Maar wat dit doet in je systeem, in je lichaam, is dat je gevoelens weggestopt, onderdrukt, worden. En die gaan dan vervolgens ergens zitten sputteren. Om er later weer uit te komen als fysiek ongemak, pijn, of als een emotie die groter is dan bij de situatie past.
Als ik het zinnetje zelf zeg, dan hoor ik het mezelf ook echt zeggen. En het lukt me nooit meer om dan wat er werkelijk is te onderdrukken. Omdat mijn systeem dat niet meer toelaat. Ik moet dan echt naar binnen om te kijken en vooral voelen wat er echt is. Zo word ik steeds bewuster van wat ik doe en van waaruit ik spreek en handel. Welke onderliggende pijn er nog op te lossen is. En de uitnodiging die daarin zit om die ook te gaan helen.
Herken je het zinnetje? Gebruik jij dit zelf wel eens? En sta je er dan bij stil wat dat met je doet? Of hoor je het van anderen? En kun je dan waarnemen wat er bij die ander gebeurt?
En wat voor gevoel geeft jou dat?