Op mijn 40e had ik een korte relatie met een veel jongere man. Het was eventjes leuk, maar werkte toch niet echt. Korte tijd na de beëindiging zat mijn dochter (8 jaar) op mijn schoot en zei: “er zit een kindje in je buik”. Huh? Hoezo weet zij dat? Ik was totaal verrast! En ik had er niets van gemerkt!
Vervolgens meteen een test gedaan (positief) en een echo laten maken (ook positief, 10 weken zwanger ;)).
Ik was helemaal happy, hoewel de vader het kind niet wilde. Ik besloot dat ook dit kindje zeer welkom was. Bovendien voedde ik mijn dochter al grotendeels alleen op, dus een tweede zou ik ook wel kunnen. Dit was zo’n onverwacht en bijzonder mooi cadeau!
Ik straalde, was helemaal niet ziek en vertelde het aan iedereen.
Ik had een eigen adviesbureau met veel vrouwen die om de beurt een kind kregen, dus het was leuk om te delen.
Na een paar weken voelde ik me niet zo lekker en ik ging naar de huisarts die me vervolgens doorstuurde naar de gyneacoloog. Er werd een echo gemaakt en toen stortte mijn wereld in: er was geen hartje meer te horen noch te vinden van dit jongetje.
Compleet overstuur verliet ik het ziekenhuis. Ik begreep niet wat er gebeurd was en vooral waarom. Ik moest besluiten of ik de zwangerschap wilde uitdragen totdat het kindje via de natuurlijke weg geboren zou worden of dat ik het wilde laten weghalen. In pure paniek en angst dat een dood kindje in mijn buik onverdraaglijk zou zijn, besloot ik om het weg te laten halen.
Ik was het contact met mezelf volledig kwijt.
Na een week of zo verdrietig zijn, richtte ik me op mijn dochter die aandacht en zorg nodig had. Ook moest ik weer aan de slag om te zorgen dat mijn bedrijf goed bleef draaien. Zo heb ik toen over dit verlies heen geleefd. Een mentale keuze die mij zelf uit balans met mijn Zelf heeft gebracht. Een onbalans die lange tijd in meer of mindere mate aanwezig bleef.
Tot ik in 2019 een ongeluk kreeg en daardoor ruim anderhalf jaar helemaal uit running was. Dat gaf ruimte voor het naar boven komen van veel oude pijn en verdriet. Ook de pijn, het verdriet van het verlies van dit jongetje kwam naar boven. Nu had en nam ik tijd om te voelen en vooral te rouwen. Ik kon ook contact maken met zijn ziel en met hem praten over zijn en mijn ervaringen.
Daarna was het tijd om afscheid te nemen. Daarvoor moest ik hem zijn eigen plek op aarde en in het familiesysteem geven. De eerste manier was over hem praten met mijn vrienden. Het verdriet en verlies voelen en het belang van zijn aanwezigheid én vertrek voor mijzelf accepteren.
Om hem die plek op aarde te geven was er een nieuwe mogelijkheid die dat makkelijker maakte. In dat jaar had de overheid namelijk de mogelijkheid gecreëerd om kinderen, die door een miskraam of levensloos geboren waren, aan te geven in het geboorteregister. Een aanrader voor iedereen die een levenloos geboren kind heeft gehad.
Ik heb de aangifte met aandacht en liefde gedaan. Zijn naam is Koen Willem. Vervolgens ben ik naar mijn vader gegaan en heb hem het verhaal verteld. Daarbij vertelde ik ook dat ik mijn zoon naar hem heb vernoemd. Hij was ontroerd en blij. Zo kreeg Koen zijn plaats in de familie, hij rust, ik rust.
Ik heb een houten treintje gekocht en daar zijn naam op gezet. Dat stond in de kast in de woonkamer en inmiddels in mijn slaapkamer.
Vervolgens heb ik ongeveer een jaar lang energetisch met Koen contact gehouden. Dat voelde heel helend. Voor ons beiden.
Nu is hij verdergegaan in een nieuw leven. Ik denk nu met liefde, dankbaarheid en zonder pijn aan hem terug.
De onbalans door de pijn, onbegrip, verdriet en verwaarloosde rouw heb ik geheeld. Daardoor kreeg ik een nieuwe balans met mijn Zelf.