Ik kreeg een tijdje terug een interessante casus in mijn eigen praktijk. Een nieuwe client had al een korte kennismaking gehad en wilde een sessie met mij.
We maakten een afspraak. Maar op de dag dat we hadden afgesproken belde ze ‘s morgens vroeg met het verzoek of de afspraak vervroegd kon worden. Uiteraard ging mijn deel “de bereidwillige helper” aan. Ik keek in de agenda en besloot een afspraak af te zeggen en een te verplaatsen zodat ik beschikbaar voor haar kon zijn.
Dus een nieuwe tijd afgesproken. Omdat ik me vervolgens moest haasten om alles te halen, keek ik niet meer op mijn telefoon. Dus toen ik achter het scherm zat te wachten voor de online sessie verscheen zie niet. Ik vroeg me af waar ze bleef en zag toe pas dat ik een appje van een half uurtje daarvoor had. Ze kon toch niet aanwezig zijn. Een half uur voor het begin van de afspraak! Ik raakte geïrriteerd.
Allerlei delen in mij kwamen in opstand. Een deel begreep wel dat het een soort overmacht was om af te zeggen. Een ander deel vond dat het haar verantwoordelijkheid en niet die van mij was. Immers een gebruikelijke regel in dit soort situaties, bij coaches en therapeuten, is dat als je binnen 24 uur afzegt je (een deel van) de sessietijd moet betalen.
Tegelijkertijd kiest de hulpverlener in mij vaak voor de kant van de client. Kortom: discussie in mijzelf. Uiteindelijk besloot ik het gewoon zakelijk te benaderen en stuurde haar, met uitleg, een factuur.
Zij kwam met een heel verhaal waarom ze deze niet wilde betalen. Manipuleerde met te zeggen dat ze op deze manier geen nieuwe afspraak wilde maken. Ze vroeg nog naar een middenweg.
Ze vergat blijkbaar dat zij mij had gevraagd en nodig had en dat het niet andersom is ?
Omdat ik alle delen in mij erkenning wilde geven bood ik haar een middenweg, door aan te geven dat ze bij de nieuwe afspraak 50% korting op het eerste uur kreeg. Mijns inziens een voorstel dat tegemoet kwam aan de behoefte van ons beiden.
Zo niet deze client. Ze schreef dat het mijn verantwoordelijkheid was, dat ze alleen wilde verplaatsen, niet annuleren en dat het daarmee dus anders was. Ze beriep zich er ook nog op dat deze regel van afzeggen nergens op mijn site te vinden was. (Klopt, was er bij een eerdere update vanaf gegaan) ;(. Conclusie: ze ging niet betalen.
Mijn reactie in mezelf: ze weigert haar eigen verantwoordelijkheid in deze situatie te nemen.
Dat leverde weer een paar dagen voelen en nadenken op.
Mijn ego-delen van lagere frequentie waren boos en vonden het onterecht dat ik verantwoordelijkheid moest nemen voor de situatie die zij gecreëerd had. Ik was bovendien, zoals altijd, zeer bereidwillig geweest en had mijn eigen wensen en situatie ondergeschikt gemaakt aan die van haar. Daarmee had vooral voorrang gegeven aan de delen hulpverlener, de begripvolle en het ander willen ondersteunen deel.
Na een paar dagen besprak ik de situatie met mijn man. Vanuit zijn eigen wijsheid vroeg hij mij: “Kun je er boven gaan staan?”.
Een hele goede vraag die er voor zorgde dat ik opnieuw en anders naar de situatie ging kijken. Ik stond letterlijk stil en ging even naar binnen om te voelen.
Na een tijdje viel mij in dat er boven staan voor mij betekende dat ik vanuit een ander deel van mezelf (de ziener) naar de situatie moest kijken. Toen zag ik een aantal dingen. In de praktijk zit ik in de rol van therapeut en dan kijk en reageer ik vanuit de intuïtieve, wetende kant van mezelf. Dan kijk ik vanaf afstand, uitgezoomd en zit ik er zelf (mijn ego, eigen stukken) niet tussen.
Maar ik was zelf meegegaan in de energie van de client en had vanuit mijn ego gereageerd. Dus toen ik mijn frequentie verhoogde naar die van de ziener in mij, zag ik ook wat er op onbewuste lagen was gebeurd.
De client had afgesproken om met mijn hulp aan haar diepe (kind)pijn en overlevingsstrategiëen te werken. Eén van haar beschermende (onbewuste) delen zorgde er vervolgens voor dat er bij haar een situatie ontstond waardoor ze de afspraak niet kon nakomen. Zo werkt energie en de input van onze onbewuste delen namelijk.
Toen ik dit had gezien en gevoeld had ik vrede met de situatie.
Ik heb dit aan haar gemaild en haar een vraag voorgelegd:
“Waar ben je bang voor als je dit aangaat?”
En daar liet ik het bij. Mijn werk in deze is gedaan.